Spaanse koppen

Vanochtend ging om 6.30 de wekker. Ik had m met mn slaperige hoofd al in mijn heuptasje gedaan dus hij bleef maar af gaan. Stom want in de en suite kamer naast ons lagen de Fransen nog diep in slaap. Voor hun was gisteren de laatste dag want de vrouw heeft serieuze pijn aan haar been die zo erg was geworden dat ze en familie hadden besloten er mee te stoppen.
Ik ben zo ontzettend verrast én dankbaar dat mijn lijf het zo goed doet. Natuurlijk heb ik soms spierpijn en vooral mijn voeten doen nogal eens pijn na meer dan 20 km maar mijn rug doet het super! Ik had natuurlijk vooral last bij stil staan, en dat is nou precies wat ik hier niet doe haha! Ik moet gewoon bewegen, door gaan en nieuwe avonturen tegemoet, dan is er met mij helemaal niets aan de hand. Het is heel bijzonder dat je van bv zoiets eenvoudigs de diepere betekenis kan gaan zien. En het effect dat het op je heeft.

Nou, we gingen dus op weg, richting Deva was het -oorspronkelijke - plan. Daar was een camping met bungalow huisjes speciaal voor pelgrims. Kort nadat we Villaviciosa achter ons hadden gelaten was er een kleine bar aan de rand van de stad. Koffie!! Dachten wij, dus naar binnen. Uurtje of 8 was het.
Aan de bar een stel pure Spaanse kerels, verschoten kleren, stoere werkmannen, dat soort. Rauwe door de zon gebruinde koppen. Ook aan de koffie maar met een goeie borrel er bij. De hele tent was een beetje in de zelfde stijl. Als je de keuken in keek kreeg je niet bepaald zin om een ontbijt te bestellen. Dus bij de koffie een voorverpakt chocolade broodje.

Voor ons een grote uitdaging : 2 flinke bergen waarvan de eerste over 2 km 350mt stijgen. Het laatste stuk super steil. Stap voor stap begonnen we aan de klim. Mijn adem in een ritme werkte tot het laatste steile stuk. Daar was ik totaal buiten adem en moest 5 min echt bijkomen. Boven aangekomen voelde ik me zo kapot! Maar in de 'middle of nowhere' niks te bekennen behalve andere uitgeputte pelgrims die langskomen. Daarna de afdaling. Dat ging n stuk makkelijker natuurlijk. Gisteren de teennagels goed geknipt en gevijld (belangrijk v afdalen) dus geen centje pijn. Onderaan even bij een -gesloten- bar op de stoelen uitgerust en op naar de 2e berg.
En daar misten we de juiste afslag! Eerste keer deze vakantie dat we fout liepen. Kwamen er pas later achter en omkeren is dan geen optie. Maar het werd een flinke omweg grrrrr. We werden er flink sacherijnig van want liepen de hele tijd gewoon op de weg. Doodsaai.
Maar bovenaan aangekomen wachtte ons een super leuke bar waar alle pelgrims (die wel de goeie weg waren gegaan) lekker aan de lunch zaten.
De bar werd gerund door een oudere dame met opgezwollen enkels. Ze schuivelde op soort sloffen heen en weer. Gossie dacht ik, en die moet de hele dag werken!
Haar vaste klanten waren de mannen van het dorp. Oude verweerde maar meestal vrolijke koppen die al lekker aan de wijn zaten (was uurtje of 2) en honderduit kletsten en lachten met elkaar. Een kerel was zo dik dat ie af en toe moest zitten. Op de achtergrond de tv met een documentaire over het zicht van uilen; 100 x zo goed als mensen!

Nu aangekomen in Gijón. Thomasso heeft een super goedkoop pensionnetje uit de Pelgrim gids geplukt. Dus eigen kamer! Yes! Nu hangt de was te drogen op ons Franse balkonnetje en gaan we zo even de stad bekijken (zonder onze pootjes te veel uit te putten). Er zitten weer 26km op!! Ps. De 10 dagen baard van Thomas is er af :-)