De reddende engel
9 augustus 2016 - Villaviciosa, Spanje
Vanochtend rond 8 uur na een heerlijk ontbijt in de albergo vertrokken. Het had de hele nacht geregend. Niet zo'n klein beetje ook! Toen wij vertrokken trok het net een beetje open. 'Es reist auf' heet dat dan in het Oosterijks.
Het aufreißen was helaas maar van korte duur en al snel was het tijd voor de regenpakken.
De weg ging met vele bochten berg op en af langs kleine dorpjes. Na een uur of 3 te hebben gelopen hoopten we steeds meer op een klein cafeetje of bar waar we tenminste even konden opdrogen en iets warms drinken. Maar die kwam niet... het deed ons denken aan de 2e dag waar we ook ongeveer 5 uur moesten lopen voor we een teken van leven zagen.
We kwamen nog een oude man tegen die we vroegen of er iets in de buurt was. Nee, was zijn antwoord, pas in Villaviciosa. Shit! Ons eind doel van de dag en nog 6 km verderop. Ok. Dan moet je omschakelen dus dat deden we. Het regende steeds harder en dus nergens een plekje om te zitten en rusten.
Verstand op 0 en gaan dan maar...
En toen, na een kwartiertje zagen we een bord met een menukaart en een grote pijl naar links. Daarachter vonden we onze reddende engel; een dame die een prachtige schuilplek had gemaakt voor pelgrims met eten en drinken!! We konden bij haar huis aankloppen voor koffie en broodjes. Meteen besteld. Betalen mocht niet, een donatie geven wel. Dat deden we natuurlijk.
Wat een geluk! Schoen uit, pootjes omhoog en bijkomen. Een lieve hond en een baby katje kwamen ook 'buurten'. Langzaam stroomden meerdere mensen toe en al gauw zat alles vol. Iedere was blij om te kunnen eten en schuilen.
Na een dik half uur stapten we weer op, regenspul weer aan. Op voor het laatste uur. Met het heerlijke vooruitzicht van een familie kamer in hotel Espana op de Plaza Carlos in Villaviciosa. Gisteren samen met de Fransen geboekt. Een hele slimme zet want de ruimte om nu alle natte spullen uit te hangen, haren te föhnen en heerlijk rustig bij te komen op goede bedden.
Plaza Carlos ligt in het centrum en buiten klinkt een vrolijk Spaans muziekje. Straks even de stad verkennen maar eerst even de voeten rust geven.
Het aufreißen was helaas maar van korte duur en al snel was het tijd voor de regenpakken.
De weg ging met vele bochten berg op en af langs kleine dorpjes. Na een uur of 3 te hebben gelopen hoopten we steeds meer op een klein cafeetje of bar waar we tenminste even konden opdrogen en iets warms drinken. Maar die kwam niet... het deed ons denken aan de 2e dag waar we ook ongeveer 5 uur moesten lopen voor we een teken van leven zagen.
We kwamen nog een oude man tegen die we vroegen of er iets in de buurt was. Nee, was zijn antwoord, pas in Villaviciosa. Shit! Ons eind doel van de dag en nog 6 km verderop. Ok. Dan moet je omschakelen dus dat deden we. Het regende steeds harder en dus nergens een plekje om te zitten en rusten.
Verstand op 0 en gaan dan maar...
En toen, na een kwartiertje zagen we een bord met een menukaart en een grote pijl naar links. Daarachter vonden we onze reddende engel; een dame die een prachtige schuilplek had gemaakt voor pelgrims met eten en drinken!! We konden bij haar huis aankloppen voor koffie en broodjes. Meteen besteld. Betalen mocht niet, een donatie geven wel. Dat deden we natuurlijk.
Wat een geluk! Schoen uit, pootjes omhoog en bijkomen. Een lieve hond en een baby katje kwamen ook 'buurten'. Langzaam stroomden meerdere mensen toe en al gauw zat alles vol. Iedere was blij om te kunnen eten en schuilen.
Na een dik half uur stapten we weer op, regenspul weer aan. Op voor het laatste uur. Met het heerlijke vooruitzicht van een familie kamer in hotel Espana op de Plaza Carlos in Villaviciosa. Gisteren samen met de Fransen geboekt. Een hele slimme zet want de ruimte om nu alle natte spullen uit te hangen, haren te föhnen en heerlijk rustig bij te komen op goede bedden.
Plaza Carlos ligt in het centrum en buiten klinkt een vrolijk Spaans muziekje. Straks even de stad verkennen maar eerst even de voeten rust geven.
Hier zitten we midden in de Olympische Spelen. Gisteravond de Hollandse meiden tegen de Amerikanen. Ja daar maken jullie niks van mee; jullie hebben je eigen sportieve uitdaging en dat is een stuk interessanter en avontuurlijker.
Van Irthe kreeg ik een berichtje, wel lief van haar. Ze hadden gepicknickt in de duinen en veel mooi weer.
Ik moest nog aan Helga denken over de operatie. Weefsel in de schildklier is volgens de patholoog bijna altijd onrustig. Ik denk eerlijk gezegd dat het mee gaat vallen, nou hopen maar.
Nou Maart wij gaan een glaasje drinken, en er staat een lekkere kip te braden in de oven.
Dikke knuffel, zet'm op, wat zijn jullie goed bezig.
Liefs, Nellie
Leuk die olympics en we geven alles door aan Helga. Thomas zorgt dat hij er bij is op 5 sept.
Net aangekomen dus nu even bijkomen. Straks weer n nieuw verhaal. Liefs!!!