Stad in nevelen

Voor vandaag hebben we een speciaal plan gemaakt. Het traject is ongeveer 26 km. Ik wil zoveel niet -meer- lopen, Thomas graag wel.
De eerste 5 km lopen we samen. Dan neem ik de trein voor 1 station (7min) en in die tijd loopt Thomas verder (+/- 6km) Ik heb dan een pauze en wacht op hem bij een barretje. Ideaal plan. Daarna lopen we samen de laatste 15km naar Luarca.
Alles loopt super. Er is maar 1 trein per dag dus die moet ik halen. We lopen vanaf pension Prada om 6.45 weg. Ze doen de naam trouwens geen eer aan; het was er hardstikke vies en het 2 pers bed was zo doorgezakt dat we niet fantastisch sliepen. Op de muren vlekken van alle muggen/vliegen die daar stierven en in de laatjes van de Bed kastjes allerlei spul van eerdere gasten. Alles grauw brrr.
Vanwege al mijn muggebulten ben ik n beetje allergisch geworden voor viesigheid. Vooral door de verhalen over de bedwantsen word je wel heel erg op je hoede... nog niks ontdekt gelukkig.

Maar goed, het eerste traject was prachtig. Zo in de ochtend over bergweggetjes door het bos, echt prachtig. Ook nog een bar open voor koffie. Dat maakte de ochtend super. Thomas nam er een dik stuk cake bij (biscotto) die moest tenslotte 6km extra gaan lopen). Vervolgens op naar het stationnetje van Tablizo waar onze wegen even kort scheiden. Ik moest een half uur wachten en Thomas ging vast lopen. Heerlijk stil was het zo alleen op n verlaten station. Ik was kennelijk de enige vanochtend.
Het dieseltreintje kwam er aan. Kaartje van 1.20 gekocht tot Cadavedo. 7 min later was ik er al. Op mn gemak een koffiebar gezocht. Even geld pinnen, naar de farmacie en toen ik zat met koffie kwam Thomas er al aan. Ideale deal dacht ik, dat doen we zo vanaf nu!

Wat ook nieuw was vandaag was dat we het laatste stuk alleen hebben gelopen. Ik was moe, had last van mn voeten en wilde pauze houden. Thomas hield zijn pas in en stond dan op de hoek steeds te wachten. Niet fijn. Dus ik zei; loop jij vooruit en laat mij maar, ik kom er wel. Was erg fijn want thomas kon zn eigen tempo en ik het mijne lopen. Dat gaan we dus ook vaker zo doen hebben we besloten!
Uiteindelijk hou je het op je eigen manier het langst vol met de minste last én bovendien een goed humeur :-)

Het was prachtig om Luarca binnen te lopen, half in de nevel verscholen. Heel mysterieus gezicht.

We zijn hier in Luarca met Nuria en Estelle. Leuke Spaanse vrouwen. Gaan beide ook naar Santiago dus nu bespreken we ons traject voor de volgende dag steeds met elkaar. Volgens Nuria moeten we nu wel samen blijven tot het eind :-). We leren super veel over de Spaanse taal, cultuur en het eten van ze en het is erg gezellig dus we hebben geen bezwaar. Maar waar is Pepe, de man van Estelle opeens gebleven? Dat is nog een raadsel...