Hondeweer
19 augustus 2016 - Vilalba, Spanje
Ik zit in de kleine kantine van albergo castello touristico. Het stikt hier van de vliegen. Misschien komt dat door de nattigheid.
Vandaag is een echt zware dag. De hele morgen hadden we flinke regen. Gek genoeg maar 20 km in totaal maar maar 1 optie voor een pauze na 11 km. Een kleine bar die dus helemaal vol zat met pelgrims. Wij gingen voor ons 'second breakfast' zoals we het nu noemen. Het was half 10 en we waren om 7uur vertrokken.
We waren helemaal nat. Na tijden in dec regen lopen helpt zelfs de beste regenkleding niet meer. Vervolgens druipt alles naar beneden in je sokken en schoenen die als een soort dakgoot zonder afvoer gaan functioneren.
Ik heb tijdens de pauze droge sokken aangetrokken. Beetje water naar de zee dragen maar toch, een momentje plezier.
Voor we weg gingen stond om de hoek bij de bar een boxer heel zielig te wachten in de regen. Zijn baasje had hem een blauwe vuilniszak omgedaan maar erg blij keek het beestje toch niet...
Het laatste stuk van de tocht was het zwaarst voor me. Op gegeven moment, ongeveer 4 km voor het einde, begon mijn rechtervoet te krampen en moest ik pauze nemen.
We gingen op mijn matje (super tip In!) Zitten tegen een muurtje van een huis. Omdat ik wel een half uur wilde zitten stuurde ik Thomas maar door. Hij kon nog goed lopen en ik deed het laatste stuk het liefst op mijn eigen tempo.
Toen Thomas net weg was hadden ze kennelijk de hond losgelaten en die begon achter de muur waar ik zat gevaarlijk te grommen en blaffen. Daar ging mijn pauze... puur voor het geluid toen na 5 min maar weer de schoenen aan gedaan en verder gelopen.
Het laatste stuk naar Villalba ging langs de weg en ik kwam langs een oude verroeste stoomlocomotief . Moest denken aan mn treinen passie van vroeger.
Verderop deed ik wat boodschappen en pinde geld. Toe op zoek naar de albergo. Ik liep 4x fout, ondanks mn app met gps. Kon niet meer echt helder nadenken.
Aangekomen was ik totaal kapot. Waarschijnlijk een opbouw van de afgelopen dagen moeheid in de benen.
Gedouched en na een flinke borrel en middagmaal ging het al wat beter, maar op het traject van morgen (30km) ga ik toch lekker het laatste stukje met bus of taxi heb ik bedacht.
Dat is toch echt jammer van de Camino del Norte, dat je weinig kansen hebt om je eigen ritme te bepalen op sommige stukken...
Nu is het weer tijd voor een drankje. We gaan op naar bar Christal
Vandaag is een echt zware dag. De hele morgen hadden we flinke regen. Gek genoeg maar 20 km in totaal maar maar 1 optie voor een pauze na 11 km. Een kleine bar die dus helemaal vol zat met pelgrims. Wij gingen voor ons 'second breakfast' zoals we het nu noemen. Het was half 10 en we waren om 7uur vertrokken.
We waren helemaal nat. Na tijden in dec regen lopen helpt zelfs de beste regenkleding niet meer. Vervolgens druipt alles naar beneden in je sokken en schoenen die als een soort dakgoot zonder afvoer gaan functioneren.
Ik heb tijdens de pauze droge sokken aangetrokken. Beetje water naar de zee dragen maar toch, een momentje plezier.
Voor we weg gingen stond om de hoek bij de bar een boxer heel zielig te wachten in de regen. Zijn baasje had hem een blauwe vuilniszak omgedaan maar erg blij keek het beestje toch niet...
Het laatste stuk van de tocht was het zwaarst voor me. Op gegeven moment, ongeveer 4 km voor het einde, begon mijn rechtervoet te krampen en moest ik pauze nemen.
We gingen op mijn matje (super tip In!) Zitten tegen een muurtje van een huis. Omdat ik wel een half uur wilde zitten stuurde ik Thomas maar door. Hij kon nog goed lopen en ik deed het laatste stuk het liefst op mijn eigen tempo.
Toen Thomas net weg was hadden ze kennelijk de hond losgelaten en die begon achter de muur waar ik zat gevaarlijk te grommen en blaffen. Daar ging mijn pauze... puur voor het geluid toen na 5 min maar weer de schoenen aan gedaan en verder gelopen.
Het laatste stuk naar Villalba ging langs de weg en ik kwam langs een oude verroeste stoomlocomotief . Moest denken aan mn treinen passie van vroeger.
Verderop deed ik wat boodschappen en pinde geld. Toe op zoek naar de albergo. Ik liep 4x fout, ondanks mn app met gps. Kon niet meer echt helder nadenken.
Aangekomen was ik totaal kapot. Waarschijnlijk een opbouw van de afgelopen dagen moeheid in de benen.
Gedouched en na een flinke borrel en middagmaal ging het al wat beter, maar op het traject van morgen (30km) ga ik toch lekker het laatste stukje met bus of taxi heb ik bedacht.
Dat is toch echt jammer van de Camino del Norte, dat je weinig kansen hebt om je eigen ritme te bepalen op sommige stukken...
Nu is het weer tijd voor een drankje. We gaan op naar bar Christal
Vanavond samen met Pepijn gegeten. Hij ziet er beter uit en voelt zich ook beter. Irthe is na haar bezoek aan haar vriendje in Nijmegen direct naar Hoorn gegaan. Haar verhaal hebben we nog niet gehoord.
Fijn om iedere dag mee te kunnen leven; Nellie leest iedere avond je verslag voor.